Działania antykryzysowe będą coraz mniej skuteczne

koronakryzys (1) gospodarka

Wraz z drugą falą pandemii koronawirusa światowe rządy uruchamiają kolejne pakiety antykryzysowe bądź przedłużają funkcjonowanie tych uruchomionych wiosną. Warsaw Enterprise porównał antykryzysowe działania światowych rządów i ocenił je pod kątem efektywności w raporcie „Zawiniona konieczność”.

Okazało się, że antykryzysowe programy gospodarcze są do siebie bardzo podobne bez względu na rodzaj polityki epidemiologicznej prowadzonej przez dane państwo (z lockdownem, czy bez). Rządy przyjęły strategię robienia „wszystkiego, co się da” i użyły pełnego arsenału dostępnych polityk. Przy wsparciu banków centralnych zapewnia się płynność akcji kredytowej w gospodarce, organy fiskalne liberalizują swoje podejście do ściągania podatków, a ministerstwa finansów hojnie rozdają zasiłki i dopłaty do pensji.

Czy polityki te okazały się efektywne? W perspektywie krótkoterminowej tak, gdyż powstrzymały pogłębianie się recesji i pozwoliły na utrzymanie stanowisk pracy, jednak sytuacja wygląda inaczej w długim terminie. Jeśli pandemia będzie się przedłużać, wydłużać się będzie także obowiązywanie programów pomocowych. Niestety, ich efektywność będzie z czasem spadać, a one same zaczną być źródłem negatywnych zjawisk gospodarczych, m.in. zwiększając zombifikację gospodarki, czy spowalniając procesy dostosowawcze.

W związku z powyższym WEI rekomenduje m.in.:

1. Ograniczenie niepewności politycznej. Realizację polityki antykryzysowej na podstawie istniejących już mechanizmów prawnych.
2. Otwartość na handel i inwestycje. Rezygnację z obostrzeń w ruchu granicznym jako elementu polityki epidemiologicznej.
3. Zaprzestanie pomocy kryzysowej branżom niedostosowanym, które muszą i tak musiałyby przejść modernizację (np. energetyka, lotnictwo).
4. Pomoc dla tych, co bez winy: utrzymanie pomocy dla branż, które powrócą do normalnego funkcjonowania po pandemii (np. turystyka, hotele, gastronomia, sport, widowiska).
5. Pomoc bezpośrednią osobom szczególnie dotkniętym pandemią (pozbawionym środków do życia).
6. Monitoring kosztów polityki antykryzysowej i ryzyk dla finansów publicznych.