Jak zachować płynność finansową firmy? Podobne pytanie zadaje sobie wielu przedsiębiorców, którzy chcą uniknąć zaciągania kredytów, bądź pożyczek. Szybkie odzyskanie zamrożonego w wystawionych fakturach kapitału jest jednak możliwe bez zadłużania się w bankach czy innych instytucjach finansowych. Mowa o usługach faktoringu i forfaitingu. Choć oba zagadnienia są do siebie bardzo zbliżone, to w rzeczywistości stanowią dwa różne narzędzia opierające się na nieco innych zasadach. Na czym polega różnica między faktoringiem i forfaitingiem oraz kiedy znajdują swoje zastosowanie? Podpowiadamy.
Spis treści:
Co to jest i na czym polega faktoring?
Faktoring dla firm to usługa finansowa, która polega na wykupieniu wierzytelności przedsiębiorcy (faktoranta) przez usługodawcę faktoringu – najczęściej bank lub inną instytucję finansową nazywaną faktorem. Faktorant otrzymuje płatność widniejącą na fakturze tuż po jej wystawieniu, jednak jej wysokość najczęściej jest pomniejszona o prowizję przysługującą faktorowi za wykonanie usługi.
Wyróżniamy faktoring pełny i niepełny. Pierwszy wariant zakłada, że odpowiedzialność za wyegzekwowanie płatności od dłużnika spoczywa na faktorze, a przedsiębiorca nie musi zwracać środków faktorowi w przypadku, gdy kontrahent spóźnia się z opłaceniem faktury. Drugi wariant polega na tym, że dopilnowanie uregulowania należności przez kontrahenta leży po stronie firmy wystawiającej fakturę. Jeśli dłużnik nie zapłaci w wyznaczonym terminie, faktorant musi zwrócić faktorowi wcześniej pobrane od niego środki.
Faktoring okazuje się dobrym rozwiązaniem, gdy kontrahenci nagminnie spóźniają się z opłacaniem faktur lub wyznaczyliśmy im długi termin spłaty, a chcemy błyskawicznie otrzymać kapitał i przeznaczyć go np. na dalszy rozwój firmy. Tego rodzaju narzędzie jest przydatne również w momencie, gdy nie chcemy ustabilizować płynności finansowej kosztem zadłużenia, np. poprzez kredyt dla firm.
Co to jest i na czym polega forfaiting?
Forfaiting polega na skupie nieprzeterminowanych wierzytelności dotyczących transakcji zagranicznych. Co ważne, należności przyjmują formę weksli, a proces przeprowadzenia transakcji pozbawiony jest możliwości zastosowania prawa regresu w stosunku do odstępującego weksel. Stronami umowy forfaitingowej są: forfaiter – najczęściej wyspecjalizowana w świadczeniu tego typu usług instytucja finansowa, która wykupuje należności od forfaitysty (eksportera).
Na konto tego drugiego trafia kwota pomniejszona o odsetki, które stanowią wynagrodzenie dla wypłacającego pieniądze. Ich wysokość w dużej mierze zależy od wartości zakupionej wierzytelności oraz oceny ryzyka niewypłacalności dłużnika – im większe, tym wyższą prowizję pobiera forfaiter. Co ważne, po cesji wierzytelności forfaitysta nie ponosi żadnych konsekwencji w przypadku braku terminowej spłaty zobowiązania przez importera – egzekwowaniem długu zajmuje się instytucja finansowa, której zleciliśmy usługę.
Skorzystanie z usług forfaitingu okazuje się skutecznym sposobem na poprawę płynności finansowej eksportera dzięki błyskawicznej zapłacie za sprzedany towar lub wykonaną usługę i w niektórych przypadkach stanowi korzystną alternatywę dla innych sposobów finansowania biznesu, takich jak m.in. pożyczki dla firm. Jest to także sposób na uchronienie się przed ryzykiem niewypłacalności importera, które przenoszone jest na forfaitera. Tego rodzaju narzędzie eliminuje również ryzyko niekorzystnych wahań walutowych i poniesionych w ich wyniku strat finansowych.
Jakie są najważniejsze różnice między faktoringiem i forfaitingiem?
Pierwszą zasadniczą różnicą między faktoringiem a forfaitingiem jest okres trwania usługi. W pierwszym przypadku możemy zawrzeć umowę terminową lub bezterminową, która może dotyczyć kilku wierzytelności jednocześnie. Umowa forfaitingowa ma charakter jednorazowy – jej przedmiotem może być tylko jedna wierzytelność. W sytuacji, gdy eksporter chce dokonać kilku transakcji międzynarodowych, dla każdej z nich musi zostać sporządzony osobny kontrakt.
Bardzo ważną kwestią okazuje się obszar działań obu omawianych zagadnień. Forfaiting dotyczy tylko i wyłącznie transakcji zagranicznych, natomiast z faktoringu możemy skorzystać zarówno w obrocie krajowym, jak i międzynarodowym.
Nie bez znaczenia okazują się także różnice w kosztach obu usług finansowych na niekorzyść forfaitingu. Wynika to z dwóch czynników. Po pierwsze, forfaiting nie przewiduje możliwości regresu. Po drugie, tego typu umowy zawierane są na znacznie dłuższy okres niż w przypadku faktoringu – mogą obowiązywać nawet do 10 lat.
Rozbieżności między oboma narzędziami finansowymi występują również w obszarze wysokości kwoty wypłacanej usługobiorcy. Faktor już na samym początku wypłaca faktorantowi od 70% do 90% należności – resztę po uregulowaniu długu przez kontrahenta, podczas gdy forfaiter przelewa forfaityście na konto 100% wartości wierzytelności pomniejszonej o stopę forfaitingową.
Podsumowanie
Faktoring i forfaiting na pierwszy rzut oka działają na podobnych zasadach, ale w rzeczywistości są to usługi finansowe skierowane do różnych grup przedsiębiorców o zróżnicowanych potrzebach i możliwościach. Przed podjęciem ostatecznej decyzji warto przeanalizować zarówno korzyści, jak i wady obu rozwiązań i wybrać to, które w długofalowej perspektywie będzie dla nas najbardziej korzystne.
Artykuł został przygotowany przez markę Finiata specjalizującą się w dostarczaniu zintegrowanych rozwiązań pożyczkowych dla firm.
